Turcja jest krajem transkontynentalnym, który obejmuje półwysep Anatolijski w zachodniej Azji i Trację w południowo-wschodniej Europie, służąc jako pomost między Europą, Azją Środkową, Bliskim Wschodem i Morzem Śródziemnym. Jego powierzchnia lądowa wynosi 783 577 km2. Regiony przybrzeżne wzdłuż Morza Egejskiego i Morza Śródziemnego doświadczają umiarkowanego klimatu śródziemnomorskiego z gorącymi, suchymi latami i łagodnymi do chłodnych wilgotnymi zimami. Warto zauważyć, że Turcja Egejska i suche obszary w środkowej i północnej Anatolii są bogate w uprawy lądowe, takie jak pszenica, jęczmień, kasztany, sezam, tymianek, winogrona i granaty. Uprawy te mają globalne znaczenie i są niezbędne zarówno dla krajowego bezpieczeństwa żywnościowego, jak i zdrowia żywieniowego.

Ekosystem stepowy, szczególnie w Turcji, ma kluczowe znaczenie gospodarcze, ponieważ wiele roślin spożywczych wyewoluowało z dzikich krewnych pochodzących z tego regionu. Uprawa pistacji jest szeroko rozpowszechniona w krajach takich jak Iran, Syria, Turcja i USA, przy czym Iran odpowiada za około połowę światowej produkcji (53,2%). Kolejne są Stany Zjednoczone z około 22,3% światowej produkcji, a Turcja zajmuje trzecie miejsce, produkując 12,7%. Pomimo tego, że kraje te mogą pochwalić się największymi obszarami i liczbą drzew pistacjowych, produkcja w Turcji i Syrii pozostaje na niskim poziomie. Turcja jest wyjątkowa pod względem uprawy pistacji w trudnych warunkach charakteryzujących się suchym klimatem i ubogimi, skalistymi, wapiennymi glebami.

Grunty rolne Turcji są narażone na zwiększoną podatność ze względu na takie czynniki, jak historyczne osadnictwo ludzkie, niezrównoważone praktyki użytkowania gruntów, odporność na konserwatywne metody zarządzania gruntami, różnice topograficzne, wylesianie i zmieniające się wzorce klimatyczne. Intensywne użytkowanie gruntów i nadmierne stosowanie nawozów na bazie NH4 doprowadziło do zakwaszenia gleby. W związku z tym pilnie potrzebne jest skuteczne zarządzanie zasobami wodnymi i glebowymi w celu zwalczania degradacji gruntów i zwiększenia zdolności gleb tureckich do zrównoważonego rolnictwa i produkcji żywności.

Biowęgiel, obiecujący środek wzmacniający glebę, który może przeciwdziałać degradacji gleby, ulepszać rolnictwo i przeciwdziałać zmianom klimatu, jest nadal niedostatecznie wykorzystywany na tureckich gruntach rolnych ze względu na wyzwania związane ze skalowaniem. Podobnie ocet drzewny, produkt uboczny pirolizy, jest obiecującym środkiem wzmacniającym glebę i biopestycydem, ale obecnie nie jest w pełni wykorzystywany w Turcji.